بر اساس بررسی های نظریه نمونه گیری کلاسیک، خطاهایی که به طور عمده در برآورد پارامترهای جامعه مورد بررسی قرار گرفته اند، خطاهای نمونه گیری می باشد. اگر چه، اغلب خطاهای غیرنمونه گیری در خواص برآوردگر مؤثرتر از خطاهای نمونه گیری است. در این مقاله دو نوع از خطاهای غیرنمونه گیری در مرحله برآورد میانگین جامعه را مورد مطاله قرار می دهیم که عبارتند از: خطای اندازه گیری و خطای عدم پاسخ. همچنین یک برآوردگر جدید برای برآورد میانگین جامعه ای متغیر پاسخ علیرغم وجود خطاهای اندازه گیری و عدم پاسخ پیشنهاد شده است که از لحاظ نظری و تجربی نشان داده شده است که برآوردگر پیشنهاد شده نسبت به برآوردگر نااریب متداول و دیگر برآوردگرهای موجود دارای کارایی بیشتری است.

در سال های اخیر، پیشرفت فراوان شاخه های مختلف فناوری سبب شده تا استفاده از آزمون ها و روش های تشخیصی در رشته های مختلف پزشکی بالینی به گونه ای چشمگیر افزایش یابد. این امر افزایش قابل توجه انتشار مقالات مرتبط با استفاده از این آزمون ها در تشخیص و پیشگیری از بیماری ها را به دنبال داشته است و رشته تخصصی بیماری های پوست نیز از این امر مستثنی نیست. با توجه به آن که رویکرد مبتنی بر شواهد(Evidence-based)  بر لزوم استفاده صحیح از بهترین شواهد حاصل از پژوهش های بالینی در اخذ مناسب ترین تصمیم برای تشخیص یا درمان بیماری ها با در نظر گرفتن خواسته های بیمار تاکید دارد، اهمیت توانایی متخصصان پوست در ارزیابی و استفاده از مقالاتی که نتایج پژوهش های بالینی در حیطه درستی آزمون های تشخیصی را گزارش می کنند مشخص می شود. به این منظور در این مبحث، پس از مروری اجمالی بر برخی از مفاهیم مورد استفاده در این گروه از مطالعات، اصول ارزیابی نقادانه مطالعات تشخیصی بر اساس رویکرد مبتنی بر شواهد ارایه می شود. به طور کلی راهبردهایی برای تعیین روایی (Validity)، کاربرد (Applicability) و ارزیابی کیفیت مطالعه مورد بحث قرار می گیرد.

برآوردگر بهبود یافته واریانس در مدلهای خطی کلی تحت تابع زیان نامتقارن لینکس ارائه شده است.

در یادداشتی گفته بودم که در عرصة فوق العاده پیچیده و بیقرار سیاست نه عالمان سیاسی، نه فیلسوفان سیاسی، و نه فعالان و رجال عرصة سیاست هیچگاه نتوانسته اند و هیچگاه نخواهند توانست حتّی موقتاَ موازین ”درستی“ و ”عقلانیت“ را مورد اجماعی فراتاریخی و فرااجتماعی قرار دهند. در این مقاله می خواهم فراتررفته تبیین کنم چرا آنها و همچنین عالمان جامعه شناس و اقتصاددان هیچگاه نتوانسته و هیچگاه نخواهند توانست حتّی موقّتاً به اجماعی فراتاریخی و فرااجتماعی دربارة موازین ”درستی“ و ”عقلانیت“ برسند.برای این امر، سوالات ذیل را مورد مداقه و تحلیل قرار میدهم. ـ چه عواملی دانشمندان علوم اجتماعی و فیلسوفان سیاسی را از نیل به اجماعی فراتاریخی و فرااجتماعی، ولو موقت، دربارة موازین ”درستی“ و ”عقلانیت“ قویا ممانعت می کند؟ ـ آیا رجال و فعالان عرصة اجتماعی ـ سیاسی و عالمان اجتماعی نوعاً با چیستی موازین معرفت شناختی درستی و عقلانیت مواجه می شوند؟ـ چرا عالمان و متفکران علوم اجتماعی نوعاً فهم یا تلقّی مفهوم سازی شدة روشن و تفصیل یافته ای از موازین درستی و عقلانیت ندارند؟